Een herder met zijn kudde schapen loopt voorbij terwijl de zon langzaam maar zeker de aarde verwarmt. Baobabbomen staan her en der verspreid in het groene landschap. Vrouwen vegen hun huis en het aanpalende stukje grond schoon onderwijl de talrijke kinderen in het gareel houdend. De verschijning van een blanke reus verstoort de rust want iedereen reageert enthousiast, verrast en nieuwsgierig. Vooral de kinderen steken dit niet onder stoelen of banken en rennen, ‘farangi’ schreeuwend rondom mij. Een hand schudden is het enige dat ze willen, al vermoed ik dat een handjevol birrs of snoep nog veel meer welkom zou zijn.
Ik ben op weg naar de watervallen van de Blauwe Nijl, een toeristische attractie in dit deel van Ethiopië. Maar van gewenning aan blanken is niets te merken want iedereen reageert alsof ik de eerste blanke ben hier sinds mensenheugenis. Iedereen behalve de jongemannen die zich bij voortduring aandienen als gids, begeleider, praatpaal of anderszins. In alle gevallen willen ze natuurlijk een financiële vergoeding voor deze diensten. Maar ik wil hun diensten niet omdat ik de watervallen kan horen maar vooral ook omdat ik gewoon alleen wil zijn. Natuurlijk, alleen zijn in Afrika is een illusie maar hier en nu ga ik mijn uiterste best doen deze illusie te realiseren.
Het landschap is werkelijk subliem. Zo Afrikaans als in al mijn vooroordelen en gedachten. Het is zelfs zo mooi dat het tamelijk eenvoudig is de onvoorstelbaar armoedige omstandigheden waarin de lokale bevolking leeft te vergeten. Anderhalf uur lang geniet ik en met elke stap die ik zet, kom ik dichter bij mijn einddoel: de watervallen. Ooit vielen deze over een breedte van 400 meter 29 meter naar beneden. Maar tegenwoordig, na de bouw van een waterkrachtcentrale, is van die 400 meter nog maar 35 meter over. Toch zijn de namen Tis Isat (water dat rookt) en Tis Abay (Nijl die rookt) die de plaatselijke bevolking gebruiken voor deze watervallen nog steeds van toepassing. Het uitzicht aan het eind van de wandeling is er één van rokend water dat met een oorverdovend geraas naar beneden stort. En de ultieme beloning is mijn zweet weg te wassen in een douche van door de wind meegevoerde waterdeeltjes.
Abraham's Blog 